บทความ

พธิจรรยาวตารของศานติเทวะ ปริเฉทที่ ๑๐ ชื่อ ปริณามนา ในปริเฉทที่ ๑๐ ท่านศานติเทวะ กล่าวโดยสรุป หลักการดำเนินชีวิตหรือขั้นตอนการเป็นพระโพธิสัตว์ในคัมภีร์โพธิจรรยาวตารนั้น ประกอบด้วยขั้นตอนสําคัญ 4 ขั้นตอนคือ1. อนุตตรบูชา 2. โพธิจิต 3. การตั้งปณิธาน 4. การบําเพ็ญบารมี ต้นฉบับจากโครงการ DSBC ปริวรรตเป็นไทยโดยโปรแกรมไทย-สันสคริปท์ เสียงจากโครงการ Bodhisvara ในส่วนคำแปลได้รับอนุญาตจากผู้แปลให้เผยแพร่โดย พระมหาวิชาญ กำเหนิดกลับ

หลวงพ่อคูณ เกิดเมื่อวันพฤหัสบดีที่ 4 ตุลาคม พ.ศ. 2466 ที่ตำบลกุดพิมาน อำเภอด่านขุนทด จังหวัดนครราชสีมา บิดาชื่อนายบุญ ฉัตรพลกรัง มารดาชื่อนางทองขาว ฉัตรพลกรัง มีอาชีพเป็นชาวไร่ โดยนางทองขาวเล่าให้เพื่อนบ้านฟังว่า ก่อนตั้งครรภ์ มีเทพองค์หนึ่งนำลูกแก้วมาให้และบอกให้นางรักษาให้ดี เพราะเด็กที่จะมาเกิดกับนางจะเป็นผู้สืบพระพุทธศาสนา เป็นเนื้อนาบุญ และที่พึ่งของสัตว์โลกทั้งปวง หลวงพ่อคูณอุปสมบท ณ พัทธสีมาวัดถนนหักใหญ่ ตำบลกุดพิมาน อำเภอด่านขุนทด จังหวัดนครราชสีมา เมื่อวันศุกร์ที่ 5 พฤษภาคม พ.ศ. 2487 ปีวอก ได้รับฉายาว่า ปริสุทโธ และได้รับการฝึกปฏิบัติธรรมขั้นสูงจากหลวงพ่อคงรวมทั้งแนะนำให้ออกธุดงค์จาริกไปตามป่าเขาลำเนาไพรเพื่อทำความเพียรให้เกิดสติปัญญา เพื่อการหลุดพ้น จากกิเลส ตัณหา และอุปทานทั้งปวง ปัจจุบันหลวงพ่อคูณได้รับสมณศักดิ์เป็นพระเทพวิทยาคม (คูณ ปริสุทโธ) ที่ปรึกษาเจ้าคณะภาค ๑๑ และเจ้าอาวาสวัดบ้านไร่ โดยได้รับพระมหากรุณาธิคุณโปรดพระราชทานเลื่อนสมณศักดิ์ขึ้นเป็นพระราชาคณะชั้นเทพ โดยมีราชทินนามตามสัญญาบัตรประกอบพัดยศสมณศักดิ์ว่า พระเทพวิทยาคม วิ. อุดมธรรมสุนทร ปสาทกรวรกิจ มหาคณิสสร บวรสังฆาราม คามวาสี เมื่อวันที่ 12 เดือนสิงหาคม พ.ศ. 2547 และยังคงได้รับความเคารพนับถือจากพุทธศาสนิกชนทั่วประเทศจนถึงทุกวันนี้

เมื่อเอ่ยนามของ หลวงปู่ทวด คงไม่มีใครที่ไม่รู้จัก ถึงแม้ว่าหลวงปู่ทวดจะเป็นพระเกจิในตำนานที่ยังไม่สามารถยืนยันได้ว่ามีอยู่จริงหรือไม่ แต่ตามประวัติที่พิมพ์เผยแพร่ท่านเป็นพระเกจิอาจารย์รูปสำคัญในสมัยกรุงศรีอยุธยา มีลูกศิษย์ลูกหาและผู้ศรัทธาจำนวนมาก ซึ่งหลวงปู่ทวดถือได้ว่าเป็นพระเกจิในตำนานที่มีผู้ศรัทธาจำนวนมากคู่กับ สมเด็จพระพุฒาจารย์โต พฺรหฺมรํสี ประวัติของหลวงปู่ทวด ตามตำนานของหลวงปู่ทวดได้กล่าวไว้ว่า หลวงปู่ทวดเกิดในสมัยรัชกาลของสมเด็จพระมหาธรรมราชาธิราช เมื่อวันที่ 3 มีนาคม พ.ศ. 2125 ที่บ้านสวนจันทร์ ต.ดีหลวง อ.สทิงพระ จ.สงขลา เป็นบุตรของนายหูและนางจันทร์ ซึ่งเป็นทาสในเรือนเบี้ย มีชื่อว่า ปู ด้วยบุญญาบารมีของหลวงปู่ทวด หลังจากเกิดได้ไม่นานก็เกิดมีงูจงอาจเลื้อยมาพันรอบเปล ไล่เท่าไหร่ก็ไม่ไป ทั้งสองผัวเมียจึงตั้งสัตยาธิฐานว่าขออย่าให้งูนั้นทำร้ายลูกน้อย ไม่นานงูนั้นก็เลื้อยไป แต่ทิ้งเมือกแก้วที่มีแสงแวววาไว้ที่อกของเด็กชายปูและไม่นานเมือกแก้วนั้นก็แข็งตัวกลายเป็นลูกแล้ว ทำให้ต่อมาครอบครัวของนายหูและนางจันทร์มีฐานะดีขึ้นเรื่อย ๆ หลวงปู่ทวดบวชเป็นสามเณรเมื่ออายุได้ 15 ปี ท่านเป็นผู้ที่ใฝ่รู้และใฝ่เรียนเป็นอย่างมาก จึงได้รับการสนับสนุนให้ศึกษาเล่าเรียน จนมีความรู้และเป็นผู้ทรงอภิญญามาก และได้แสดงปาฏิหาริย์ให้คนทั่วไปเห็นหลายครั้ง จนท่านได้รับพระราชทานสมณศักดิ์จากสมเด็จพระเอกาทศรศ ซึ่งเป็นครั้งสุดท้ายในราชทินนาม ปัจจุบันหลวงปู่ทวดยังคงเป็นที่เคารพและสักการบูชาสูงยิ่งจากทุกคน โดยเฉพาะพระเครื่องของท่าน นับว่าศักดิ์สิทธิ์มาก ใครได้ครอบครองจะแคล้วคลาดปลอดภัยและเจริญรุ่งเรือง

หลวงปู่ศุข เป็นพระอาจารย์ที่มีลูกศิษย์ลูกหามากมาย เป็นที่นับถือเคารพบูชา และบารมีของท่านไม่สิ้นสุด ประวัติของท่านมีมาอย่างยาวนาน และยังคงเป็นที่สนใจของผู้คนจนยากที่จะลืมเลือนในคุณงามความดีของท่าน หลวงปู่ศุข เป็นชาวเมืองชัยนาทโดยกำเนิด ท่านเกิดปี พ.ศ. ๒๓๙๐ ตรงกับสมัยรัชกาลที่ ๔ ที่บ้านมะขามเฒ่า หรือในปัจจุบันคือ บ้านปากคลอง ตำบลมะขามเฒ่า อำเภอวัดสิงห์ จังหวัดชัยนาท โยมบิดาชื่อน่วม มารดาชื่อ ทองดี มีภูมิลำเนาที่ตำบลมะขามเฒ่า ครอบครัวประกอบอาชีพค้าขาย และทำสวน ต่อมาพออายุได้ ๑๐ ขวบ ลุงแฟง ก็ได้ขอรับไปเลี้ยงอยู่ที่ตำบลบางเขน จังหวัดพระนคร เมื่อหลวงปู่ฯ ย่างเข้าสู่วัยรุ่น ท่านได้เดินทางเข้ามาเมืองกรุง ทำมาหากินค้าขายเล็กๆ น้อยๆ โดยยึดลำคลองบางเขนเป็นหลัก จนอายุได้ ๑๘ ปี ก็ได้ภรรยาชื่อ นางสมบูรณ์ และเกิดบุตรชายคนหนึ่งชื่อ สอน เกศเวชสุริยา ท่านได้ถือครองเพศฆราวาสอยู่เพียงไม่นาน พอท่านอายุ ๒๒ ปี ท่านก็ได้ลาไปอุปสมบท ณ วัดโพธิ์บางเขน โดยโยมบิดามารดาไม่ได้มาเข้าร่วมพิธีด้วย เพราะการเดินทางสมัยนั้นลำบากมาก พระอุปัชฌาย์ของท่านชื่อ หลวงพ่อเชย จันทสิริ เป็นพระอาจารย์ทางฝ่ายวิปัสสนาธุระมีความรู้และความชำนาญรู้แจ้งเห็นจริง อีกทั้งยังมีวิชาด้านวิทยาคมแก่กล้า ท่านจึงได้รับถ่ายทอดวิชาความรู้จากพลวงพ่ออุปัชฌาย์ พระอาจารย์เปิง วัดชินวนาราม และหลวงปู่เฒ่า วัดหงษ์ จังหวัดปทุมธานี ต่อมาท่านได้ออกเดินธุดงค์หาที่สงบฝึกวิปัสสนากัมมัฏฐานและวิชาอาคมต่างๆ จึงกราบลาอาจารย์กลับบ้านเกิด โดยมาพักอยู่ที่วัดร้างแห่งหนึ่งข้างหมู่บ้านของท่าน ชาวชาวบ้านเกิดมีความศรัทธาเลื่อมใสจึงนิมนต์ให้ท่านจำพรรษาอยู่ที่นั้น เพื่อที่จะได้สร้างวัดขึ้นมาใหม่ รวมถึงได้ดูแลโยมบิดาและมารดาของท่านด้วย ท่านจึงพัฒนาท้องถิ่นให้เจริญรุ่งเรือง และเป็นวัดที่สมบูรณ์แบบจนถึงทุกวันนี้ รวมทั้งอบรมสั่งสอนให้ชาวบ้านประพฤติดี ปฏิบัติชอบ จนประชาชนแถวนั้นมีความประพฤติดีมีศีลธรรมมากมาย หลวงปู่ฯท่าน มรณภาพลงด้วยอาการสงบในวันที่ ๒๓ ธันวาคม พ.ศ. ๒๔๖๖ สิริอายุขัยได้ ๗๕ ปี

1. อิทธิวิธี แสดงฤทธิ์ได้2. ทิพยโสตญาณ มีประสาทหูเป็นทิพย์3. มโนยิทธิ มีฤทธิ์ทางใจ ถอดกายใจออกท่องเที่ยวได้4. ทิพยจักษุญาณ มีอารมณ์เป็นทิพย์ คล้ายตาทิพย์5. จุตูปปาตญาณ รู้สัตว์ที่ตายแล้วไปเกิดที่ไหน สัตว์มาเกิดนี้มาจากไหน6. เจโตปริยญาณ รู้อารมณ์ใจของคนและสัตว์7. ปุพเพนิวาสานุสสติญาณ ระลึกชาติที่เกิดมาแล้วได้ตามความต้องการ8. อตีตังสญาณ รู้เหตุการณ์ที่ล่วงมาแล้ว9. อนาคตังสญาณ รู้เรื่องราวที่ยังไม่ได้เกิด10. ปัจจุปปันนังสญาณ รู้เรื่องราวในปัจจุบันที่ปรากฎขึ้นในที่ไกลหรือโลกอื่น11. ยถากัมมุตาญาณ รู้กฎของกรรม

เรื่องของอภิญญา คนส่วนใหญ่เมื่อฟังว่าอภิญญาแล้วก็มักจะคิดว่า ท่านที่ได้อภิญญาจะต้องมีความรู้แจ่มใสเหมือนพระพุทธเจ้าเสียทุกอย่าง เป็นการเข้าใจผิดถนัด พระพุทธเจ้าทรงเป็นสัพพัญญูคือ มีบารมีเป็นจอมอรหันต์ ย่อมทรงอภิญญาดีเลิศเป็นพิเศษ สำหรับพระสาวกที่ได้มีกำลังไม่เท่ากัน และไม่มีทางจะไปเปรียบเทียบกับพระพุทธเจ้าได้เลย จะเปรียบให้ฟัง เอาเพียงทิพยจักษุญาณอย่างเดียว อย่างอื่นให้เข้าใจว่าเหมือนกัน 1. ทิพยจักษุญาณของสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า มีความสว่างคล้ายพระอาทิตย์ส่องแสงจัด ไม่มีเมฆบัง ไม่มีเผลอ ไม่มีพลาดในการเห็น2. ของพระปัจเจกพุทธเจ้า มีความสว่างเหมือนวันเพ็ญพระจันทร์เต็มดวง มองเห็นคนกลางคืนเมื่อเดือนหงายมีสภาพอย่างไร ต่างกับกลางวันอย่างไร พิสูจน์เอาเอง3. พระอัครสาวกทั้งสอง มีความสว่างเหมือนคบเพลิงดวงใหญ่สว่าง แต่แสงสว่างไม่ไกลเหมือนความสว่างของดวงจันทร์4. ของพระอรหันต์สาวก สว่างเหมือนแสงตะเกียงดวงน้อย5. ของท่านที่ได้ฌานโลกีย์ สว่างเหมือนอากาศเมื่อพระอาทิตย์ลับแล้ว กำลังมัวตา มองดูอะไรก็ไม่เห็นถนัดนัก ข้อเปรียบเทียบนี้ยังไม่ละเอียดพอ แต่เกรงว่าลูกหลานจะเบื่อฟัง เอามาเปรียบเทียบเพียงย่อ ๆ ท่านที่ได้ฌานและอภิญญาไม่ใช่รู้อะไรหมด ยิ่งเป็นฌานโลกีย์ด้วยแล้ว ยิ่งมีจังหวะพลาดง่ายเหลือเกิน เพราะมีอุปาทานมาก ต้องระวังให้มาก ถ้าไม่ประมาทคิดว่าตัวดีไม่เป็นไร ถ้าประมาทเมื่อไรเจ๊งเมื่อนั้น สำหรับพระอริยท่านรู้ว่าท่านไม่ดีเสมอ ไม่มีความประมาท เรื่องเจ๊งไม่มี ทีนี้เรามาพูดกันถึงเรื่องที่เล่ามาแล้ว ที่ฉันบอกเห็นอะไร ไปไหน คิดอะไร แล้วหลวงพ่อปาน รู้เรื่องที่บอกมา ไม่ใช่ฉันอวดตัวฉัน ที่บอกก็เพื่อให้ทราบว่าหลวงพ่อปานท่านรู้อภิญญา ที่เราเรียกว่าทิพยจักษุญาณ แต่ที่แท้แล้วญาณต่าง ๆ ของอภิญญามีชื่อหลายอย่าง จะนำมาเล่าให้ฟัง

รื่องอภิญญาเป็นเรื่องธรรมดาของพุทธสาวก ไม่ใช่ของวิเศษมหัศจรรย์อะไรเลย เป็นของธรรมดาสามัญแท้ ๆ หนังสือตำราเขียนยกย่องเลยพอดีไปเองต่างหาก เลยทำให้นักศึกษาภายหลังท้อถอยคิดว่ายากลำบากเต็มที เลยพากันไม่เอาเสียเลย อภิญญาโลกีย์เป็นเรื่องของคนที่เกิดมาในโลกมีสิทธิ์จะทำให้เกิดได้ เพราะเมื่อมาเป็นคนได้เหมือนกัน สิ่งที่มีสิทธิ์เสมอกันตามปกติธรรมดาที่สามารถเห็นกันง่าย ๆ มีอยู่ คือ จะเป็นคนเกิดในตระกูลใดก็ตาม มีฐานะ มีความรู้ศักดิ์ศรี เพียงใดก็ตาม มีสิทธิ์แก่ ป่วย ตาย เหมือนกันหมด เพราะเป็นโลกียวิสัยคือเป็นวิสัยของคนที่เกิดในโลกจะทำได้ ทีนี้มาพูดกันถึงเรื่องฌานและอภิญญา ท่านบอกแล้วว่าเป็นฌานโลกีย์และอภิญญาโลกีย์ เป็นทรัพย์สินที่คนเกิดมาในโลกจะพึงทำให้มี ให้เกิดขึ้นได้ ไม่ใช่ของยากเกินไป เพียงแต่ทำให้ถูก ทำพอดี ทำตรงต่อคำสอนของพระพุทธเจ้าเท่านั้น ไม่เห็นต้องลงทุนลงรอนอะไรเลย เสียเวลารวบรวมกำลังใจนิดเดียวก็ได้ ที่ว่าทำไม่ได้ก็เพราะอยากดีเกินไปหรือขี้เกียจเกินไป รู้มากเกินไป หลงลาภ ยศ สรรเสริญ และกามสุขมากเกินไป จึงทำไม่ได้ เรื่องความดีทางใจ คนจนพวก จนยศ จนสรรเสริญ จนพะเน้าพะนอ ทำได้ดีกว่า คนที่รวยประเภทนั้นเพราะเมาน้อย คน เมามาก ขาดสติมาก เมาน้อย ขาดสติน้อย ไม่เมาเลยมีสติสมบูรณ์

โดย สมาน สุดโตวันหนึ่ง มีคำถามปัจจุบันทันด่วนถึงผม ว่าเมื่อสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าส่งพระสาวกชุดแรกออกไปประกาศพระศาสนาจำนวน 60 รูปนั้น พระพุทธองค์เสนอแนะด้วยหรือไม่ว่า ให้ใช้หลักธรรมอะไรในการเผยแพร่ ผมให้คำตอบว่า ต้องเป็นเนื้อหาสาระในธัมมจักกัปปวัตตนสูตรเป็นแน่แท้ เพราะธัมมจักกัปปวัตตนสูตรได้กล่าวถึงสิ่งที่พระองค์ตรัสรู้ พร้อมทั้งตอบโจทย์ในเรื่องการปฏิบัติอย่างไรจึงจะพ้นทุกข์ โดยลำดับแรกแสดงถึงเหตุให้เกิดทุกข์ ว่าตึงไปก็ไม่ดี หย่อนไปก็ไม่ดี ทางที่ดีที่สุดที่จะพ้นทุกข์ได้ คือมัชฌิมาปฏิปทา หรือทางสายกลาง ซึ่งเป็นการดำเนินชีวิตด้วยปัญญา โดยมีหลักปฏิบัติเป็นองค์ประกอบ 8 ประการ เรียกว่า อริยอัฏฐังคิกมัคค์ หรือ มรรคมีองค์ 8 ได้แก่ ในบรรดาปัญจวัคคีย์ทั้ง 5 นั้น พุทธประวัติได้กล่าวถึงอีกองค์หนึ่งคือ พระอัสสชิ ซึ่งฟังปกิณกะเทศนาแล้วบรรลุธรรม ขออุปสมบทในพระพุทธศาสนา เมื่อมาถึงกรุงราชคฤห์กลายเป็นพระเถระที่ได้รับการยกย่องว่าเป็นผู้มีกิริยามารยาทงดงาม วางตัวดี สำรวม จนกระะทั่งอุปติสสะปริพาชก ต่อมาคือพระสารีบุตร เกิดความเลื่อมใส จึงขอให้ท่านแสดงธรรมให้ฟัง

ลูกแม่ ………วันนี้ตอนที่กินข้าวกลางวัน ลูกคุยโทรศัพท์กับแฟนว่าคอนโดห้องนั้นตอนนี้ขึ้นราคาอีกแล้ว ถ้าไม่รีบซื้อ น่ากลัวว่าจะพลาดโอกาสได้ห้องชุดดีๆอย่างนี้อีกแล้ว ………แม่รู้ ลูกคุยกับเพื่อให้แม่ฟัง ตอนนั้นลูกหันมามองแม่ แต่แม่ไม่ได้พูดอะไร พอลูกวางสายจากแฟน ลูกคงหวังว่าแม่จะพูดว่า ………“ราคาเท่าไหร่ เดี๋ยวแม่ซื้อให้!”………แต่แม่ไม่ได้พูดในสิ่งที่ลูกต้องการได้ยิน ลูกจึงฮึดฮัด วางช้อนส้อมเสียงดังแล้วก็ลุกเดินออกไปจากโต๊ะ กระชากประตูเปิดปิดด้วยเสียงอันดัง………แม่มองตามหลังลูกไป ลูกแม่ทำไมยังเอาแต่ใจ ลูกยังต้องการเกาะพ่อกับแม่อยู่อย่างนี้อีกเหรอ? ทำไมไม่รู้จักโตซะที?………ลูกแม่ ตอนนี้ลูกอายุ 30 ปีแล้วนะ ลูกมีงานที่ดีทำ มีแฟน มีพ่อกับแม่ที่เปรียบเหมือนไม้ใกล้ฝั่ง ………แค่นี้ ไม่มีเพียงพอให้ลูกยืนหยัดขึ้นมา เป็นที่พึ่งของพ่อกับแม่ไม่ได้อีกเหรอ? ………ตั้งแต่ลูกเป็นเด็ก ลูกก็ชอบพึ่งพาอาศัยแม่มาตลอด แต่นี่ลูกโตเป็นผู้ใหญ่แล้วนะลูก!………ตอนลูกอายุได้ 5 ขวบ แม่ต้องคอยเก็บของเล่น ที่ลูกทิ้งกระจัดกระจายไปทั่วบ้าน ………ตอนลูกอายุได้ 10 ขวบ ลูกเห็นเพื่อนๆ ใส่รองเท้าแฟชั่น ลูกก็กลับมาร้องห่มร้องไห้ให้แม่พาไปซื้อรองเท้า………ตอนลูกอายุได้ 15 ปี ลูกส่งจดหมายให้เพื่อนหญิงในห้องว่า “แม่เรารู้จักคนเยอะ หากใครรังแกเธอ บอกเราได้นะ เราจะให้แม่เราไปจัดการให้”………ตอนลูกอายุได้ 20 ปี ลูกโทรมาจากมหาวิทยาลัยทุกวัน ว่าอาหารที่โรงอาหารไม่อร่อย ทำไมแม่ไม่ส่งข้าวปลาอาหารหรืออาหารเสริมให้บ่อยๆ?………วันนี้ลูกอายุได้ 30 ปี ลูกกลับพูดคุยโอ้อวดกับแฟนและเพื่อนๆว่า “แม่เราจะซื้อคอนโดให้เรา ต่อให้เราไม่ทำงานอะไรพ่อแม่เราก็เลี้ยงเราไหว!” ………ที่ผ่านมาแม่ไม่ว่าอะไร แม่ได้แต่ทำใจลืมๆ สิ่งที่ลูกทำ แม่ชินแล้วกับสิ่งที่ลูกร้องขอจากแม่ ………แม่คิดเพียงว่า วันนี้แม่เลี้ยงลูก ดูแลลูกเป็นอย่างดี ก็หวังว่าเมื่อพ่อและแม่แก่ตัวมา จะได้ฝากผีฝากไข้ไว้กับลูกได้ ………ตอนนี้ลูกก็เข้าสู่วัยกลางคนแล้ว พ่อกับแม่ควรได้รับการดูแลเอาใจใส่จากลูกได้แล้ว แต่นี่มันอะไร?………ลูกของแม่ในวันนี้ ยังกลับมาให้แม่ทำกับข้าวให้กินทุกวัน ยังไม่พอ ยังพาแฟนมานั่งเป็นแขกให้แม่ทำกับข้าว หาขนมมาเลี้ยงเธอทุกวัน ………แม่ก็ยังทำงานอยู่นะลูก ยังต้องทำอาหารให้ลูกทั้ง 3 มื้อ ลูกจะให้แม่ยิ้มออกได้อย่างไร? ………วันนี้แม่เข้าใจแล้ว แม่ลำบากตรากตรำอยู่คนเดียว แม่ทำทุกอย่างเพื่อลูก แต่ทำให้ลูกเป็นคนที่เห็นแก่ตัว ไม่เอาไหน เหยียบขี้ไก้ไม่ฝ่อ ………ยิ่งมาลูกก็ยิ่งทำตัวเกียจคร้าน ไม่เป็นโล้เป็นพาย………แม่คงต้องยอมรับเสียที 30 ปีที่ผ่านมา ที่แม่รักลูกหลงลูก เป็นความผิดมหันต์ของแม่………มีอยู่ครั้งหนึ่ง ที่แม่หยอกลูกว่า “แม่คงไม่ทันมีชีวิตได้อุ้มหลานตัวน้อยซะแล้ว” ………ลูกร้องเสียงหลง “ได้ยังไงแม่ แล้วใครจะทำกับข้าวให้ผมกับเมียกิน ลูกผมอีกล่ะ แล้วใครจะมาช่วยเลี้ยง?” ………วันนั้น แม่เกือบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ แม่เจ็บแปลบไปทั้งหัวใจ ลูกแม่คิดอะไรอยู่ ทำไม่ถึงพูดกับแม่อย่างนี้?………แม่จะต้องเลี้ยงดูลูกอย่างนี้ไปจนตายเหรอ? แม่ไม่ได้เลี้ยงลูกให้เป็นนกอินทรี แต่แม่เลี้ยงลูกให้เป็นปลิง ที่คอยดูดเลือดแม่ให้เหือดแห้งไปจนตาย ………ลูกแม่ วันนี้แม่จะไม่ตามใจลูกอีกต่อไปแล้ว ………ครึ่งชีวิตที่ผ่านมาของลูก แม่ได้เลี้ยงดูและส่งเสียให้ลูก ได้มีวิชาความรู้ติดตัวแล้ว ………ต่อจากนี้ไป แม่จะไม่สนใจการกินอยู่ของลูกอีกแล้ว แม่เพิ่งลาออกจากงานมาเมื่อวาน ………แม่จะไม่เอาเงินบำเหน็จ มาปนเปรอให้ลูกได้เสพสุข โดยแม่ต้องทุกข์ทรมานไปจนตายอีกแล้ว ………หากลูกไม่พอใจ  ไม่อยากอยู่กับพ่อแม่ ลูกก็ขนของออกจากบ้านนี้ ไปเช่าอยู่ข้างนอก ลูกจะกินจะอยู่อย่างไรก็แล้วแต่ลูกเถิด

หนึ่งในคำถามที่ข้าพเจ้าคิดว่าน่าสนใจที่สุดคำถามหนึ่งในชีวิตของข้าพเจ้าและตอบยากมากที่สุดในชีวิตของข้าพเจ้า คือ “เหตุใดข้าพเจ้าจึงนับถือศาสนาพุทธ” คำถามนี้เป็นประเด็นที่ถูกตั้งขึ้นทั้งจากผู้คนที่รู้จักซึ่งพยายามชักชวนให้ข้าพเจ้าเข้ารีตในความเชื่อของเขา ไปจนถึงรุ่นพี่ที่น่าเคารพนับถือซึ่งไม่มีความเชื่อในศาสนาใดๆ ว่าทำไมข้าพเจ้าจึงไม่ไปนับถือศาสนาอื่นอย่าง ศาสนาคริสต์ ศาสนาอิสลาม ศาสนาฮินดู อื่นฯ หรือเลือกจะเป็น เอทิสต์ ไม่ก็เป็น คนไม่นับถือศาสนา ทำไมต้องเจาะจงเลือกที่จะสัทธาในคำสอนของตถาคต-สมณโคดม แม้ในเบื้องแรกข้าพเจ้าไม่อาจจะตอบคำถามคนเหล่านั้นว่าเหตุใดข้าพเจ้าจึงนับถือในพุทธศาสนา แต่สิ่งหนึ่งที่ข้าพเจ้าแน่ใจอย่างแน่นอนเลยก็คือการนับถือศาสนาพุทธของข้าพเจ้านั้นมิใช่การเชื่อตามๆกันจากบรรพบุรุษแต่อย่างใด คำถามนี้ในกาลต่อมาจึงเป็นคำถามที่ข้าพเจ้าต้องคบคิดถึงมันอยู่ตลอดและกว่าที่ข้าพเจ้าจะได้คำตอบก็กินเวลาไปกว่า 4-5 ปีแล้ว ซึ่งต้องขอบคุณอุปนิสัยแบบเลนินน้อยของข้าพเจ้าที่พยายามสรรหาคำตอบอยู่ตลอดเวลาจนกว่าจะได้คำตอบที่มาจากเบื้องภายในใจและมีเหตุผลมีผลดีแล้วออกมาไม่ว่าจะนานเท่าไหร่ก็ตามหรือแม้แต่ชั่วขีวิต โชคดีที่คำถามนี้ไม่ใช้คำถามที่ต้องใช้เวลาขบคิดนานขนาดนั้น

ลังกาวตารสูตร (阿跋多羅寶經)  เป็นคัมภีร์หลัก (Text) ของพุทธศาสนาฝ่ายมหายาน เป็นคัมภีร์หนึ่งในเก้าคัมภีร์ ซึ่งเป็น คัมภีร์สำคัญ ที่เรียกว่าสูตร สูตรหนึ่งนั้นมิใช่สั้นๆ เช่นที่เราเข้าใจกัน แต่เป็นหนังสือเล่มขนาดใหญ่ หรือคัมภีร์หนึ่งนั่นเอง ลังกาวตารสูตรพิมพ์ขึ้นเป็นภาษาสันสกฤต เมื่อ ค.ศ. 1922 โดยท่าน Bunyin Nangio, M.A (oxon), D Litt Kyoto สูตรนี้แปลเป็นภาษาจีนครั้งแรกเมื่อ ค.ศ. 443 โดยท่านคุณภัทรแห่งอินเดีย   เป็นครั้งที่สองเมื่อ  ค.ศ. 513 โดยท่านโพธรุจิ แห่งอินเดีย และครั้งที่สามเมื่อ ค.ศ. 700 โดยท่านศึกษานันทะ แห่งอินเดียเหมือนกัน เป็นสูตรว่าด้วยศีลธรรมล้วน ภาคที่แปดแห่งลังกาวตารสูตรนี้ กล่าวถึงเรื่องการกินเนื้อสัตว์โดยเฉพาะ เรียกว่า ภาคมางสภักษนปริวรรต จากข้อความในภาคนี้ ย่อมเป็นการพิสูจน์ไว้อย่างเต็มที่ ว่าสาวกในพระพุทธศาสนานิกายนี้จะเป็นบรรพชิต หรือฆราวาสก็ตาม จะไม่รับประทานเนื้อปลาหรือเนื้อสัตว์ชนิดใดชนิดหนึ่งเลย…

ในปริเฉทที่ ๑๐ ท่านศานติเทวะ กล่าวโดยสรุป หลักการดำเนินชีวิตหรือขั้นตอนการเป็นพระโพธิสัตว์ในคัมภีร์โพธิจรรยาวตารนั้น ประกอบด้วยขั้นตอนสําคัญ 4 ขั้นตอนคือ1. อนุตตรบูชา 2. โพธิจิต 3. การตั้งปณิธาน 4. การบําเพ็ญบารมี ต้นฉบับจากโครงการ DSBC ปริวรรตเป็นไทยโดยโปรแกรมไทย-สันสคริปท์ เสียงจากโครงการ Bodhisvara ในส่วนคำแปลได้รับอนุญาตจากผู้แปลให้เผยแพร่โดย พระมหาวิชาญ กำเหนิดกลับ ปริวรรตเป็นไทยคงรูป๑๐ ปริณามนาปริจฺเฉโท ทศมะฯโพธิจรฺยาวตารํ เม ยทฺวิจินฺตยตะ ศุภมฺฯเตน สรฺเว ชนาะ สนฺตุ โพธิจรฺยาวิภูษณาะ๚๑๚สรฺวาสุ ทิกฺษุ ยาวนฺตะ กายจิตฺตวฺยถาตุราะฯเต ปฺราปฺนุวนฺตุ มตฺปุณฺไยะ สุขปฺราโมทฺยสาครานฺ๚๒๚อาสํสารํ สุขชฺยานิรฺมา ภูตฺเตษํา กทาจนฯโพธิสตฺตฺวสุขํ ปฺราปฺตํ ภวตฺววิรตํ ชคตฺ๚๓๚ยาวนฺโต นรกาะ เกจิทฺวิทฺยนฺเต โลกธาตุษุฯสุขาวตีสุขาโมทฺไยรฺโมทนฺตํา เตษุ เทหินะ๚๔๚ศีตารฺตาะ ปฺราปฺนุวนฺตูษฺณมุษฺณารฺตาะ สนฺตุ ศีตลาะฯโพธิสตฺตฺวมหาเมฆสํภไวรฺชลสาคไระ๚๕๚อสิปตฺรวนํ เตษํา สฺยานฺนนฺทนวนทฺยุติฯกูฏศาลฺมลิวฤกฺษาศฺจ ชายนฺตํา กลฺปปาทปาะ๚๖๚กาทมฺพการณฺฑวจกฺรวาก-หํสาทิโกลาหลรมฺยโศไภะฯสโรภิรุทฺทามสโรชคนฺไธ-รฺภวนฺตุ หฤทฺยา นรกปฺรเทศาะ๚๗๚โส’งฺคารราศิรฺมณิราศิรสฺตุตปฺตา จ ภูะ สฺผาฏิกกุฏฺฏิมํ สฺยาตฺฯภวนฺตุ สํฆาตมหีธราศฺจปูชาวิมานาะ สุคตปฺรปูรฺณาะ๚๘๚องฺคารตปฺโตปลศสฺตฺรวฤษฺฏิ-รทฺยปฺรภฤตฺยสฺตุ จ ปุษฺปวฤษฺฏิะฯตจฺฉสฺตฺรยุทฺธํ จ ปรสฺปเรณกฺรีฑารฺถมทฺยาสฺตุ จ ปุษฺปยุทฺธมฺ๚๙๚ปติตสกลมําสาะ กุนฺทวรฺณาสฺถิเทหาทหนสมชลายํา ไวตรณฺยํา นิมคฺนาะฯมม กุศลพเลน ปฺราปฺตทิวฺยาตฺมภาวาะสห สุรวนิตาภิะ สนฺตุ มนฺทากินีสฺถาะ๚๑๐๚ตฺรสฺตาะ ปศฺยนฺตฺวกสฺมาทิห ยมปุรุษาะ กากคฤธฺราศฺจ โฆราธฺวานฺตํ ธฺวสฺตํ สมนฺตาตฺสุขรติชนนี กสฺย เสามฺยา ปฺรเภยมฺฯอิตฺยูรฺธฺวํ เปฺรกฺษมาณา คคนตลคตํ วชฺรปาณิํ ชฺวลนฺตํทฤษฺฏฺวา ปฺราโมทฺยเวคาทฺวฺยปคตทุริตา ยานฺตุ เตไนว สารฺธมฺ๚๑๑๚ปตติ กมลวฤษฺฏิรฺคนฺธปานียมิศฺรา-จฺฉมิติ (?)นรกวหฺนิํ ทฤศฺยเต นาศยนฺตีฯกิมิทมิติ สุเขนาหฺลาทิตานามกสฺมา-ทฺภวตุ กมลปาเณรฺทรฺศนํ นารกาณามฺ๚๑๒๚อายาตายาต ศีฆฺรํ ภยมปนยต ภฺราตโร ชีวิตาะ สฺมะสํปฺราปฺโต’สฺมากเมษ ชฺวลทภยกระ โก’ปิ จีรีกุมาระฯสรฺวํ ยสฺยานุภาวาทฺวฺยสนมปคตํ ปฺรีติเวคาะ ปฺรวฤตฺตาะชาตํ สํโพธิจิตฺตํ สกลชนปริตฺราณมาตา ทยา จ๚๑๓๚ปศฺยนฺตฺเวนํ ภวนฺตะ สุรศตมุกุไฏรรฺจฺยมานางฺฆฺริปทฺมํการูณฺยาทารฺทฺรทฤษฺฏิํ ศิรสิ นิปติตาเนกปุษฺเปาฆวฤษฺฏิมฺฯกูฏาคาไรรฺมโนชฺไญะ สฺตุติมุขรสุรสฺตฺรีสหโสฺรปคีไต-รฺทฤษฺฏฺวาเคฺร มญฺชุโฆษํ ภวตุ กลกละ สําปฺรตํ นารกาณามฺ๚๑๔๚อิติ มตฺกุศไละ สมนฺตภทฺร-ปฺรมุขานาวฤตโพธิสตฺตฺวเมฆานฺฯสุขศีตสุคนฺธวาตวฤษฺฏี-นภินนฺทนฺตุ วิโลกฺย นารกาสฺเต๚๑๕๚ศามฺยนฺตุ เวทนาสฺตีวฺรา นารกาณํา ภยานิ จฯทุรฺคติภฺโย วิมุจฺยนฺตํา สรฺวทุรฺคติวาสินะ๚๑๖๚อนฺโยนฺยภกฺษณภยํ ติรศฺจามปคจฺฉตุฯภวนฺตุ สุขินะ เปฺรตา ยโถตฺตรกุเรา นราะ๚๑๗๚สํตรฺปฺยนฺตํา เปฺรตาะ สฺนาปฺยนฺตํา ศีตลา ภวนฺตุ สทาฯอารฺยาวโลกิเตศฺวรกรคลิตกฺษีรธาราภิะ๚๑๘๚อนฺธาะ ปศฺยนฺตุ รูปาณิ ศฤณฺวนฺตุ พธิราะ สทาฯครฺภิณฺยศฺจ ปฺรสูยนฺตํา มายาเทวีว นิรฺวฺยถาะ๚๑๙๚วสฺตฺรโภชนปานียํ สฺรกฺจนฺทนวิภูษณมฺฯมโนภิลษิตํ สรฺวํ ลภนฺตํา หิตสํหิตมฺ๚๒๐๚ภีตาศฺจ นิรฺภยาะ สนฺตุ โศการฺตาะ ปฺรีติลาภินะฯอุทฺวิคฺนาศฺจ นิรุทฺเวคา ธฤติมนฺโต ภวนฺตุ จ๚๒๑๚อาโรคฺยํ โรคิณามสฺตุ มุจฺยนฺตํา สรฺวพนฺธนาตฺฯทุรฺพลา พลินะ สนฺตุ สฺนิคฺธจิตฺตาะ ปรสฺปรมฺ๚๒๒๚สรฺวา ทิศะ ศิวาะ สนฺตุ สรฺเวษํา ปถิวรฺตินามฺฯเยน การฺเยณ คจฺฉนฺติ ตทุปาเยน สิธฺยตุ๚๒๓๚เนายานยาตฺรารูฒาศฺจ สนฺตุ สิทฺธมโนรถาะฯเกฺษเมณ กูลมาสาทฺย รมนฺตํา สห พนฺธุภิะ๚๒๔๚กานฺตาโรนฺมารฺคปติตา ลภนฺตํา สารฺถสํคติมฺฯอศฺรเมณ จ คจฺฉนฺตุ เจารวฺยาฆฺราทินิรฺภยาะ๚๒๕๚สุปฺตมตฺตปฺรมตฺตานํา วฺยาธฺยารณฺยาทิสํกเฏฯอนาถาพาลวฤทฺธานํา รกฺษํา กุรฺวนฺตุ เทวตาะ๚๒๖๚สรฺวากฺษณวินิรฺมุกฺตาะ ศฺรทฺธาปฺรชฺญากฤปานฺวิตาะฯอาการาจารสํปนฺนาะ …..อ่านต่อ

หนังสือ “วิถีชีวิตของพระโพธิสัตว์” แปลจาก โพธิจรรยาวตาร ของท่านศานติเทวะ มีวางจำหน่วยแล้วที่ศูนย์หนังสือจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย วิถีชีวิตของพระโพธิสัตว์ เป็นบทประพันธ์อันมีชื่อเสียงของท่านศานติเทวะ ผู้เป็นพระอาจารย์จากมหาวิทยาลัยนาลันทาเมื่อประมาณคริสตศตวรรษที่แปด เนื้อหาประกอบด้วยข้อเสนอแนะในการปฏิบัติธรรมของพระโพธิสัตว์ ผู้ซึ่งตั้งปณิธานจะบรรลุเป็นพระพุทธเจ้าเพื่อจะได้ช่วยเหลือสรรพสัตว์ให้พ้นทุกข์ได้อย่างเต็มที่ ในพระพุทธศาสนาแบบทิเบตทั้งหมดนั้น ไม่มีงานชิ้นใดเลยที่จะมีอิทธิพลหรือได้รับการยกย่องมากเท่ากับชิ้นนี้ และก็เป็นหนังสือหลักในการศึกษาเล่าเรียนของพระภิกษุในมหาวิทยาลัยสงฆ์ของทิเบตทุกแห่งท่านศานติเทวะได้เสนอแนวทางการปฏิบัติเพื่อเป็นพระโพธิสัตว์อย่างเป็นขั้นตอน เริ่มจากการกล่าวถึงอานิสงส์ของโพธิจิต อันเป็นจิตที่มุ่งมั่นต่อการตรัสรู้เพื่อบรรลุเป็นพระพุทธเจ้า แล้วก็เสนอการปฏิบัติบารมีหกประการอันเป็นวิถีชีวิตของพระโพธิสัตว์ ได้แก่ ทาน ศีล ขันติ วิริยะ สมาธิ และปัญญาการแปลครั้งนี้แปลจากต้นฉบับภาษาอังกฤษของอลันกับเวสนา วอลเลซ ซึ่งแปลจากฉบับภาษาสันสกฤตประกอบกับฉบับแปลภาษาทิเบตควบคู่กัน และเป็นอีกลำดับหนึ่งของหนังสือชุด “คำสอนจากมหาวิทยาลัยนาลันทา” ของมูลนิธิพันดารา