แม่ขอโทษ

ลูกแม่ ………วันนี้ตอนที่กินข้าวกลางวัน ลูกคุยโทรศัพท์กับแฟนว่าคอนโดห้องนั้นตอนนี้ขึ้นราคาอีกแล้ว ถ้าไม่รีบซื้อ น่ากลัวว่าจะพลาดโอกาสได้ห้องชุดดีๆอย่างนี้อีกแล้ว ………แม่รู้ ลูกคุยกับเพื่อให้แม่ฟัง ตอนนั้นลูกหันมามองแม่ แต่แม่ไม่ได้พูดอะไร พอลูกวางสายจากแฟน ลูกคงหวังว่าแม่จะพูดว่า ………“ราคาเท่าไหร่ เดี๋ยวแม่ซื้อให้!”………แต่แม่ไม่ได้พูดในสิ่งที่ลูกต้องการได้ยิน ลูกจึงฮึดฮัด วางช้อนส้อมเสียงดังแล้วก็ลุกเดินออกไปจากโต๊ะ กระชากประตูเปิดปิดด้วยเสียงอันดัง………แม่มองตามหลังลูกไป ลูกแม่ทำไมยังเอาแต่ใจ ลูกยังต้องการเกาะพ่อกับแม่อยู่อย่างนี้อีกเหรอ? ทำไมไม่รู้จักโตซะที?………ลูกแม่ ตอนนี้ลูกอายุ 30 ปีแล้วนะ ลูกมีงานที่ดีทำ มีแฟน มีพ่อกับแม่ที่เปรียบเหมือนไม้ใกล้ฝั่ง ………แค่นี้ ไม่มีเพียงพอให้ลูกยืนหยัดขึ้นมา เป็นที่พึ่งของพ่อกับแม่ไม่ได้อีกเหรอ? ………ตั้งแต่ลูกเป็นเด็ก ลูกก็ชอบพึ่งพาอาศัยแม่มาตลอด แต่นี่ลูกโตเป็นผู้ใหญ่แล้วนะลูก!………ตอนลูกอายุได้ 5 ขวบ แม่ต้องคอยเก็บของเล่น ที่ลูกทิ้งกระจัดกระจายไปทั่วบ้าน ………ตอนลูกอายุได้ 10 ขวบ ลูกเห็นเพื่อนๆ ใส่รองเท้าแฟชั่น ลูกก็กลับมาร้องห่มร้องไห้ให้แม่พาไปซื้อรองเท้า………ตอนลูกอายุได้ 15 ปี ลูกส่งจดหมายให้เพื่อนหญิงในห้องว่า “แม่เรารู้จักคนเยอะ หากใครรังแกเธอ บอกเราได้นะ เราจะให้แม่เราไปจัดการให้”………ตอนลูกอายุได้ 20 ปี ลูกโทรมาจากมหาวิทยาลัยทุกวัน ว่าอาหารที่โรงอาหารไม่อร่อย ทำไมแม่ไม่ส่งข้าวปลาอาหารหรืออาหารเสริมให้บ่อยๆ?………วันนี้ลูกอายุได้ 30 ปี ลูกกลับพูดคุยโอ้อวดกับแฟนและเพื่อนๆว่า “แม่เราจะซื้อคอนโดให้เรา ต่อให้เราไม่ทำงานอะไรพ่อแม่เราก็เลี้ยงเราไหว!” ………ที่ผ่านมาแม่ไม่ว่าอะไร แม่ได้แต่ทำใจลืมๆ สิ่งที่ลูกทำ แม่ชินแล้วกับสิ่งที่ลูกร้องขอจากแม่ ………แม่คิดเพียงว่า วันนี้แม่เลี้ยงลูก ดูแลลูกเป็นอย่างดี ก็หวังว่าเมื่อพ่อและแม่แก่ตัวมา จะได้ฝากผีฝากไข้ไว้กับลูกได้ ………ตอนนี้ลูกก็เข้าสู่วัยกลางคนแล้ว พ่อกับแม่ควรได้รับการดูแลเอาใจใส่จากลูกได้แล้ว แต่นี่มันอะไร?………ลูกของแม่ในวันนี้ ยังกลับมาให้แม่ทำกับข้าวให้กินทุกวัน ยังไม่พอ ยังพาแฟนมานั่งเป็นแขกให้แม่ทำกับข้าว หาขนมมาเลี้ยงเธอทุกวัน ………แม่ก็ยังทำงานอยู่นะลูก ยังต้องทำอาหารให้ลูกทั้ง 3 มื้อ ลูกจะให้แม่ยิ้มออกได้อย่างไร? ………วันนี้แม่เข้าใจแล้ว แม่ลำบากตรากตรำอยู่คนเดียว แม่ทำทุกอย่างเพื่อลูก แต่ทำให้ลูกเป็นคนที่เห็นแก่ตัว ไม่เอาไหน เหยียบขี้ไก้ไม่ฝ่อ ………ยิ่งมาลูกก็ยิ่งทำตัวเกียจคร้าน ไม่เป็นโล้เป็นพาย………แม่คงต้องยอมรับเสียที 30 ปีที่ผ่านมา ที่แม่รักลูกหลงลูก เป็นความผิดมหันต์ของแม่………มีอยู่ครั้งหนึ่ง ที่แม่หยอกลูกว่า “แม่คงไม่ทันมีชีวิตได้อุ้มหลานตัวน้อยซะแล้ว” ………ลูกร้องเสียงหลง “ได้ยังไงแม่ แล้วใครจะทำกับข้าวให้ผมกับเมียกิน ลูกผมอีกล่ะ แล้วใครจะมาช่วยเลี้ยง?” ………วันนั้น แม่เกือบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ แม่เจ็บแปลบไปทั้งหัวใจ ลูกแม่คิดอะไรอยู่ ทำไม่ถึงพูดกับแม่อย่างนี้?………แม่จะต้องเลี้ยงดูลูกอย่างนี้ไปจนตายเหรอ? แม่ไม่ได้เลี้ยงลูกให้เป็นนกอินทรี แต่แม่เลี้ยงลูกให้เป็นปลิง ที่คอยดูดเลือดแม่ให้เหือดแห้งไปจนตาย ………ลูกแม่ วันนี้แม่จะไม่ตามใจลูกอีกต่อไปแล้ว ………ครึ่งชีวิตที่ผ่านมาของลูก แม่ได้เลี้ยงดูและส่งเสียให้ลูก ได้มีวิชาความรู้ติดตัวแล้ว ………ต่อจากนี้ไป แม่จะไม่สนใจการกินอยู่ของลูกอีกแล้ว แม่เพิ่งลาออกจากงานมาเมื่อวาน ………แม่จะไม่เอาเงินบำเหน็จ มาปนเปรอให้ลูกได้เสพสุข โดยแม่ต้องทุกข์ทรมานไปจนตายอีกแล้ว ………หากลูกไม่พอใจ  ไม่อยากอยู่กับพ่อแม่ ลูกก็ขนของออกจากบ้านนี้ ไปเช่าอยู่ข้างนอก ลูกจะกินจะอยู่อย่างไรก็แล้วแต่ลูกเถิด