บทที่ ๑o โมทนาบุญ
สำหรับผู้ที่ก้าวเดินบนหนทางแห่งโพธิสัตตมรรค การโมทนาบุญด้วยการแผ่เมตตา แผ่บุญกุศล อันใดที่พึงบังเกิดจากการได้ประกอบกรรมดี แก่ผองเพื่อนสรรพสัตว์ทั้งหลายเป็นสิ่งสำคัญอย่าง ยิ่ง การเผื่อแผ่ไปยังสรรพชีวิตอื่น ๆ นั้น สามารถเริ่มต้นได้ตั้งแต่เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ จนสั่งสมเป็น กุศลอันยิ่งใหญ่
โดยเฉพาะการได้อุทิศตนเองสู่วิถีโพธิสัตต์ มุ่งสู่การรู้แจ้ง เพื่อยังประโยชน์ต่อ สรรพชีวิตทั้งปวงได้ในที่สุด อันเป็นหนทางของวิถีแห่งปัญญาและเมตตานั่นเอง
” ตราบเท่าที่อากาศยังคงอยู่ และตราบเท่าที่สรรพสัตว์ยังคงอยู่ ตราบนั้น ขอให้ข้า คงอยู่ เพื่อขจัดปัดเป่าความทุกข์โศกในโลก ขอความเจ็บปวดของสรรพสัตว์ที่ยังมีชีวิต จงเกิดขึ้นแต่ตัวข้า และด้วยบารมีของพระโพธิสัตต์สงฆ์ ขอสรรพสัตว์ทั้งปวงจงพบแต่ความสุข ขอให้พระธรรมคำสอน โอสถขนานเดียวที่จะเยียวยาความทุกข์ และเป็นรากฐานแห่งความเบิกบานทั้งหลาย จงได้รับการทำนุบำรุง และเคารพบูชา คงอยู่ในกาลอันยาวนาน “
ขอน้อมคารวะต่อพระเมตตาบารมีของพระโพธิสัตต์ทุกพระองค์