ลูกแม่
………วันนี้ตอนที่กินข้าวกลางวัน ลูกคุยโทรศัพท์กับแฟนว่าคอนโดห้องนั้นตอนนี้ขึ้นราคาอีกแล้ว ถ้าไม่รีบซื้อ น่ากลัวว่าจะพลาดโอกาสได้ห้องชุดดีๆอย่างนี้อีกแล้ว
………แม่รู้ ลูกคุยกับเพื่อให้แม่ฟัง ตอนนั้นลูกหันมามองแม่ แต่แม่ไม่ได้พูดอะไร พอลูกวางสายจากแฟน ลูกคงหวังว่าแม่จะพูดว่า
………“ราคาเท่าไหร่ เดี๋ยวแม่ซื้อให้!”
………แต่แม่ไม่ได้พูดในสิ่งที่ลูกต้องการได้ยิน ลูกจึงฮึดฮัด วางช้อนส้อมเสียงดังแล้วก็ลุกเดินออกไปจากโต๊ะ กระชากประตูเปิดปิดด้วยเสียงอันดัง
………แม่มองตามหลังลูกไป ลูกแม่ทำไมยังเอาแต่ใจ ลูกยังต้องการเกาะพ่อกับแม่อยู่อย่างนี้อีกเหรอ? ทำไมไม่รู้จักโตซะที?
………ลูกแม่ ตอนนี้ลูกอายุ 30 ปีแล้วนะ ลูกมีงานที่ดีทำ มีแฟน มีพ่อกับแม่ที่เปรียบเหมือนไม้ใกล้ฝั่ง
………แค่นี้ ไม่มีเพียงพอให้ลูกยืนหยัดขึ้นมา เป็นที่พึ่งของพ่อกับแม่ไม่ได้อีกเหรอ?
………ตั้งแต่ลูกเป็นเด็ก ลูกก็ชอบพึ่งพาอาศัยแม่มาตลอด แต่นี่ลูกโตเป็นผู้ใหญ่แล้วนะลูก!
………ตอนลูกอายุได้ 5 ขวบ แม่ต้องคอยเก็บของเล่น ที่ลูกทิ้งกระจัดกระจายไปทั่วบ้าน
………ตอนลูกอายุได้ 10 ขวบ ลูกเห็นเพื่อนๆ ใส่รองเท้าแฟชั่น ลูกก็กลับมาร้องห่มร้องไห้ให้แม่พาไปซื้อรองเท้า
………ตอนลูกอายุได้ 15 ปี ลูกส่งจดหมายให้เพื่อนหญิงในห้องว่า “แม่เรารู้จักคนเยอะ หากใครรังแกเธอ บอกเราได้นะ เราจะให้แม่เราไปจัดการให้”
………ตอนลูกอายุได้ 20 ปี ลูกโทรมาจากมหาวิทยาลัยทุกวัน ว่าอาหารที่โรงอาหารไม่อร่อย ทำไมแม่ไม่ส่งข้าวปลาอาหารหรืออาหารเสริมให้บ่อยๆ?
………วันนี้ลูกอายุได้ 30 ปี ลูกกลับพูดคุยโอ้อวดกับแฟนและเพื่อนๆว่า “แม่เราจะซื้อคอนโดให้เรา ต่อให้เราไม่ทำงานอะไรพ่อแม่เราก็เลี้ยงเราไหว!”
………ที่ผ่านมาแม่ไม่ว่าอะไร แม่ได้แต่ทำใจลืมๆ สิ่งที่ลูกทำ แม่ชินแล้วกับสิ่งที่ลูกร้องขอจากแม่
………แม่คิดเพียงว่า วันนี้แม่เลี้ยงลูก ดูแลลูกเป็นอย่างดี ก็หวังว่าเมื่อพ่อและแม่แก่ตัวมา จะได้ฝากผีฝากไข้ไว้กับลูกได้
………ตอนนี้ลูกก็เข้าสู่วัยกลางคนแล้ว พ่อกับแม่ควรได้รับการดูแลเอาใจใส่จากลูกได้แล้ว แต่นี่มันอะไร?
………ลูกของแม่ในวันนี้ ยังกลับมาให้แม่ทำกับข้าวให้กินทุกวัน ยังไม่พอ ยังพาแฟนมานั่งเป็นแขกให้แม่ทำกับข้าว หาขนมมาเลี้ยงเธอทุกวัน
………แม่ก็ยังทำงานอยู่นะลูก ยังต้องทำอาหารให้ลูกทั้ง 3 มื้อ ลูกจะให้แม่ยิ้มออกได้อย่างไร?
………วันนี้แม่เข้าใจแล้ว แม่ลำบากตรากตรำอยู่คนเดียว แม่ทำทุกอย่างเพื่อลูก แต่ทำให้ลูกเป็นคนที่เห็นแก่ตัว ไม่เอาไหน เหยียบขี้ไก้ไม่ฝ่อ
………ยิ่งมาลูกก็ยิ่งทำตัวเกียจคร้าน ไม่เป็นโล้เป็นพาย
………แม่คงต้องยอมรับเสียที 30 ปีที่ผ่านมา ที่แม่รักลูกหลงลูก เป็นความผิดมหันต์ของแม่
………มีอยู่ครั้งหนึ่ง ที่แม่หยอกลูกว่า “แม่คงไม่ทันมีชีวิตได้อุ้มหลานตัวน้อยซะแล้ว”
………ลูกร้องเสียงหลง “ได้ยังไงแม่ แล้วใครจะทำกับข้าวให้ผมกับเมียกิน ลูกผมอีกล่ะ แล้วใครจะมาช่วยเลี้ยง?”
………วันนั้น แม่เกือบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ แม่เจ็บแปลบไปทั้งหัวใจ ลูกแม่คิดอะไรอยู่ ทำไม่ถึงพูดกับแม่อย่างนี้?
………แม่จะต้องเลี้ยงดูลูกอย่างนี้ไปจนตายเหรอ? แม่ไม่ได้เลี้ยงลูกให้เป็นนกอินทรี แต่แม่เลี้ยงลูกให้เป็นปลิง ที่คอยดูดเลือดแม่ให้เหือดแห้งไปจนตาย
………ลูกแม่ วันนี้แม่จะไม่ตามใจลูกอีกต่อไปแล้ว
………ครึ่งชีวิตที่ผ่านมาของลูก แม่ได้เลี้ยงดูและส่งเสียให้ลูก ได้มีวิชาความรู้ติดตัวแล้ว
………ต่อจากนี้ไป แม่จะไม่สนใจการกินอยู่ของลูกอีกแล้ว แม่เพิ่งลาออกจากงานมาเมื่อวาน
………แม่จะไม่เอาเงินบำเหน็จ มาปนเปรอให้ลูกได้เสพสุข โดยแม่ต้องทุกข์ทรมานไปจนตายอีกแล้ว
………หากลูกไม่พอใจ ไม่อยากอยู่กับพ่อแม่ ลูกก็ขนของออกจากบ้านนี้ ไปเช่าอยู่ข้างนอก ลูกจะกินจะอยู่อย่างไรก็แล้วแต่ลูกเถิด
