เมื่อครั้งพุทธกาล มีชายยากไร้ผู้หนึ่งนามว่า ติณบาล เป็นคนยากจน อาสาเป็นลูกจ้างทำสวนหญ้าให้เศรษฐี ทำหน้าที่ตัดหญ้าบริเวณบ้าน อยู่มาวันหนึ่งเขาคิดว่าเรานี้เป็นคนยากจนเพราะไม่เคยทำบุญอันใดไว้ในชาติก่อนเลย เกิดมาชาตินี้จึงเป็นคนรับใช้ ไร้ญาติขาดมิตร ไม่มีสมบัติอะไรติดตัวแม้แต่น้อย เมื่อเขาคิดดังนี้แล้วเขาจึงได้แบ่งอาหารที่ได้รับจากการรับจ้างแต่ละเดือนออกเป็น 2 ส่วน ส่วนหนึ่งเอาไว้ถวายแก่พระสงฆ์ที่บิณฑบาต อีกส่วนหนึ่งเก็บเอาไว้บริโภคเอง shantideva.net
อยู่ต่อมาพอถึงเทศกาลออกพรรษา เราชนผู้มีศรัทธาต่างพากันทำบุญทอดกฐินเป็นการใหญ่ แม้แต่เศรษฐีผู้เป็นนายเขาก็เตรียมการจะทอดกฐินเช่นกัน จึงได้ประกาศให้สาธารณชนทราบทั่วไป เมื่อนายติณบาลได้ยินการประกาศ ก็เกิดความเลื่อมใสขึ้นในใจทันที คิดในใจว่ากฐินนี้แหละจะเป็นทานอันประเสริฐ จึงเข้าไปพูดกับเศรษฐีผู้เป็นนายว่า อยากจะร่วมอนุโมทนากฐินทานครั้งนี้ด้วย แต่ตัวเองไม่มีเงินติดตัวเลยจึงคิดอยู่นาน ในที่สุดเขาได้เปลื้องถอดผ้านุ่งของตนออกทำความสะอาดแล้วพับอย่างดี แล้วนำเอาใบไม้มาเย็บนุ่งแทนผ้า แล้วนำผ้าของตนเองนั้นเที่ยวเร่ขายไปตามร้านตลาด หมู่ชนเห็นเขานุ่งใบไม้ก็พากันหัวเราะต่างๆนานา
นายติณบาลจึงชูมือขึ้นกล่าวว่า “พวกท่านทั้งหลายจงหยุดก่อน อย่าหัวเราะข้าพเจ้าเลย ข้าพเจ้ายากจนไม่มีผ้าจะนุ่ม จะขอลงใบไม้แต่ในชาตินี้เท่านั้น ชาติหน้าข้าพเจ้าจะนุ่งผ้าอันเป็นทิพย์” เขาขายผ้าได้ 5 มาสก แล้วนำเงินดังกล่าวมาร่วมอนุโมทนาทอดกฐินกับเศรษฐีผู้เป็นนาย ขณะนั้นได้เกิดการโกลาหลทั่วไปในหมู่ชน ตลอดจนถึงเทวดาบนสวรรค์
ไม่ช้าไม่นานนายติณบาลมีฐานะร่ำรวยอย่างไม่มีใครคาดคิด บั้นปลายชีวิตของเขาได้รับตำแหน่งเศรษฐี เมื่อสิ้นอายุขัยได้ไปบังเกิดเป็นเทพบุตรในชั้นดาวดึงส์ เสวยสมบัติทิพย์อยู่ในวิมานแก้วสูงได้ 5 โยชน์ มีนางอัปสร 1,000 แวดล้อมเป็นบริวาร
การสร้างบุญของนายติณบาลนั้นถือว่าเป็นการทำบุญด้วยความเลื่อมใสมาก ถึงทรัพย์จะน้อยแต่ก็ได้บุญมาก starvegas-slot.com
